Wereldberoemd … in Turkije ! *** Célèbre … en Turquie !

Tijdens onze fietstocht een tweetal weken geleden werden we opeens gestopt door een journalist. In Duitse en Engelse gebarentaal werden we geïnterviewd over het hoe en waarom van onze tocht en enkele foto’s werden genomen. Toen we vroegen voor welk tijdschrift de man schreef, bleef hij enorm onduidelijk en kregen we echt geen antwoord. We dachten daarom dat het een grappenmaker was … tot Hakan (van Atletico Sports) ons erop wees dat hij onlangs ergens iets over ons gelezen had …. hierbij de link naar het artikel die we jullie niet willen onthouden 🙂

 

Pendant notre voyage il y a deux semaines, quelqu’un qui prétendait d’etre journaliste nous a ar^rêté. En anglais et Allemand il nous a interrogé sur le but de notre voyage et finalement a pris quelques photos. Quand  nous avons demandé pour quel journal il travaillait, il restait assez inclair et nous n’avons pas eu une réponse. Nous avons cru que c’était un plaisantier, mais c’est Hakan de Atletico Sports qui nous a signalé qu’il avait lu “quelque chose” sur nous dans un journal …. voici le lien pour visualiser l’article en question 🙂

klik op de foto om naar het artikel te gaan :

cliquez sur la photo pour le lien de l’article :

link krantenartikel

61 : Agva – Antalya

61 – …

Vandaag, donderdag 6 november, bereiken we ons eindpunt : Antalya.  Ons oorspronkelijke idee om huiswaarts terug te keren via ferries bleek niet haalbaar : diverse ferrylijnen varen niet meer (einde seizoen 31 oktober) en uiteindelijk was het vliegtuig ook nog de goedkoopste oplossing. Dus rest er ons nog een ticket te boeken.

Op onze zoektocht naar kartonnen dozen om onze fietsen in te pakken, stuiten we op Atletico Sports, waar Hakan ons hartelijk onthaald en uitnodigt voor een kop koffie. Kartonnen dozen zijn geen probleem en 3 dagen later staan ze dan ook klaar voor ons. Weerom koffie, sinaasappels en een leuke babbel. Hij is vol bewondering voor onze fietsen en het Rohloff systeem waarover hij al heel wat gelezen heeft, en die hij nu in het echt kan aanschouwen. Ik krijg nog een laatste (en nuttig) kadootje : een kettingbeschermer voor mijn fiets. Het wordt nogmaals bewezen : de Turken zijn echt wel vriendelijke en hartelijke mensen … we kunnen er nog heel wat van leren !

Update 12 november : de afgelopen dagen hebben we het heel rustig aan gedaan in Antalya en omstreken. De zachte novemberzon is ideaal om wat te fietsen of te kuieren. Morgen 13 november hebben we een vlucht vanuit Antalya (via Istanbul) naar Marseille. Vandaar zullen we dan nog enkele dagen huiswaarts Péone fietsen. Het einde van onze trip ….

We bedanken jullie allen voor het volgen van de blog en de reacties die ons veel plezier hebben gedaan !

 

Aujourd’hui, jeudi 6 novembre, nous sommes arrivé à la fin de notre périple : Antalya. Notre idée de départ de retourner par les ferries n’est pas possible : plusieurs ferries ne vont plus à cause de la fin de la saison et l’avion coute moins chèr. Alors … il faut réserver …

En cherchant des boites en carton pour emballer nos vélos pour l’avion, nous rencontrons Hakan de Atletico Sports qui nous acceuille pour un café. Des cartons ne posent aucun problème et 3 jours après nous pouvons les venir chercher. De nouveau du café, des oranges et une conversation sympa. Il est plein d’aadmiration pour nos vélos et le système Rohloff qu’il connait, mais n’a jamais vu en réalité. Je reçoit encore un dernier cadeau utile : une protection pour la chaine de mon vélo. C’est prouvé de nouveau : les Turques sont vraiment aimables, sympas et acceuillants … on en peut encore apprendre !!!

Mis à jour 12 novembre : les jours passés on a profité un peu de Antalya et alentours. Le soleil doux de novembre est idéale pour pédaler ou se promener un peu. Demain 13 novembre nous avons le vol de Antalya vers Marseille. De là, nous pédalons encore quelques jours direction Péone …. la fin de notre périple….

Nous  vous remercions tous pour avoir suivi notre blog et vos réactions qui nous ont fait beaucoup de plaisir !!

 

58 – 59 – 60 : Patara – Demre – Karaoz – Agva

58-59-60

 

Vanuit Patara gaat het verder richting Antalya. We doen het bijzonder rustig aan en genieten van het stralende weer, de mooie landschappen en de natuur rondom ons. Overnachten blijkt geen enkel probleem te zijn, we kunnen onze tent (en soms hoeft het zelfs niet) opslaan op de beste plekjes aan de zee : het toeristisch seizoen is gedaan en de stranden en hotels liggen er quasi verlaten bij. De plaatselijke bevolking is duidelijk aan het herademen en de grote schoonmaak is reeds begonnen … op weg naar een volgende seizoen dat reeds einde maart-begin april 2015 zal aanvangen …

 

Depuis Patara nous continuons direction Antalya. Nous avançons tranquillement et profitons du temps merveilleux, les paysages et la nature autour de nous. Passer la nuit ne pose aucun problème, nous mettons notre tente aux meilleurs endroits au bord de mer : la saison touristique est finie et les plages et hotels sont presque abandonnés. La population local se remet et a déjà commencé la grande nettoyage pour la saison prochaine …

57 : Patara

We blijven een dagje in Patara, vooral bekend vanwege het (beschermde) 18 km lange zandstrand waar de” Caretta Caretta” (de onechte karetschildpad – een zeeschildpad) haar eieren komt leggen. Vooraleer op het strand aan te komen, moet je echter de oude stad door, in de tijd van Romeinen en Grieken een echt belangrijke havenstad, met nog werkelijk goed bewaarde (en gerestaureerde) monumenten.

Nous décidons de rester une journée à Patara, plutôt connu pour sa plage de sable de 18 km de long, mais aussi pour le “Caretta Caretta” (tortue de mer) qui y vient déposer ses oeufs. Avant d’arriver sur la plage, il faut passer d’abord la vieille ville de Patara, une ville portuaire très importante à l’époque des Romains et les Grècques, avec des monuments très bien préservés.

54 – 55 – 56 : Fethiye – Patara

54-55-56

Waar Fethiye wordt omschreven als de Turkse parel aan de Middellandse Zee, en we gisteren nog het tegendeel beweerden (althans, we zeiden dat er niets te zien was), hebben we de volgende dagen onze mening danig moeten veranderen.

Fethiye zelf is niks, maar eromheen is het wondermooi.

We zetten onze tocht verder naar Kayakoy, een spookstad in het achterliggende gebergte, dan naar Oludeniz letterlijk vertaald “Dode Zee” omwille van het quasi rimpelloze water, om zo verder te klimmen naar Kabak, waar we besluiten om de “Lycian way” (eigenlijk een rugzakweg) te volgen tot in Alinça. De “Lycian way” is echter een wandelweg en dat zullen we geweten hebben : van 14.30 u tot 16.00 vorderen we amper 1 km om doodmoe onze tent in het midden van de wandelweg op te slaan. ’s Anderendaags ploeteren en zweten we 7 km verder om rond 14 u in Alinça toe te komen waar er terug een berijdbare weg begint. Opgelucht kunnen we terug fietsen, zelfs de steilste bergop is nu een makkie vergeleken met het trekken en sleuren van de loodzware fietsen over de trekkersweg. Ons plezier duurt echter niet lang …. even voorbij Bel begint het weer, nog zwaarder en moeilijker terrein dan de voormiddag. Het is al donker als we weerom onze tent “in the middle of nowhere” opslaan.

Vandaag 1 november zakken we dan verder af tot Gavuragili, waar we hartelijk worden ontvangen door Ali van Candan’s Garden die ons fris water en fruitsap aanbiedt … voor niks. Hij weigert om betaald te worden en helpt ons verder om de goede weg te vinden tot Patara (oude naam), nu Gelemis genaamd.

De voorbije dagen hebben we fysiek afgezien maar elke druppel zweet, elke schram en wonde op onze benen waren de moeite waard, en hoewel de Lycian Way een rugzaktocht is, (en  we waarschijnloijk de eerste gekken zijn geweest die er met een volbepakte fiets zijn doorgetrokken) is het een wondermooi stukje Turkije dat nog erg ondegerept en ontoegankelijk is … gelukkig maar.

 

Si hier nous venions de dire que Fethiye (décrivé dans les brochures comme la perle turque de la méditerrannée)  était nul, nous devons revoir notre opinion ces jours ci.

Nous continuonns notre route pour Kayakoy, une ville fantôme dans l’arrière pays de Fethiye, pour arriver à Oludeniz (traduit comme “Mer Morte” pour l’eau sans vaguees, comme un miroir) et puis grimper à Kabak où nous décidons de prendre une partie du “Lycian Way” (en fait une piste pour les sacs à dos). de 14.30 h à 16.00 h nous avançons à peine 1 km pour monter notre tente au milieu de la piste. Le lendemain nous continuons enocre pendant 6 h pour faire 7 km jusqu’à Alinça où nous pouvons de nouveau pédaler … même la montée la plus dure est maintenant un plaisir ! Mais as pour longtemps … juste après Bel la piste recommence, même plus dure; plus lourde que le matin. Il fait déjà nuit quand nous décidons de monter la tente …

Aujourd’hui 1 novembre nous continuons jusqu’à Gavuragili, où Ali de Candan’s Garden nous reçoit avec de l’eau fraiche et jus de fruits … il refuse d’etre payé et nous aide à trouver notre chemin pour Patara (vieux nom) qui s’appelle aujourd’hui Gelemis..

Les jours passés on a vraiment souffert, mais chaque goute de transpiration, chaque blessure et goute de sang de nos jambes  …. ça valait la peine !

Même si le “Lycian Way” est un trajet pour les gens à sac à dos, nous sommes probablement les premiers fous qui l’ont fait (ou bien une partie) avec des vélos plein de bagages … mais c’est une partie de la Turquie qui est vraiment magnifique et que nous avons jamais vu avant.